Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έκλεισε η φετινή εξαγωγική χρονιά για τα εσπεριδοειδή, στην Αργολίδα. Φτάσαμε στο σημείο να μη βρίσκεις μια τσάντα πορτοκάλια για… πεσκέσι. Είναι δε ζήτημα αν κάποιες ελάχιστες ποσότητες από τα «επιστρεφόμενα» χυμοποιήθηκαν, καθότι έφευγαν απανωτά τα φορτηγά με αυτά για Ρουμανία!
Ακόμα και κάποιες από τις ποσότητες εσπεριδοειδών, που είχαν υποστεί ζημιές από χαλάζι, μέχρι κι αυτές… «μοσχοπουλήθηκαν»… Ήδη οι αγρότες προχωρούν στην καλλιεργητική φάση καθότι πολλοί έχουν ήδη πληρωθεί για την παραγωγή τους από τους εξαγωγείς. Η Ευρώπη και η πρώην ΕΣΣΔ «γέμισαν» ελληνικά εσπεριδοειδή.
Επιτέλους, λοιπόν, για την Αργολίδα, συνειδητοποιήσαμε ότι ζούμε σε τόπο που γεννοβολά πλούσια, που μπορεί να μας ζήσει και μας και τα παιδιά μας και πως τα χωράφια των πατεράδων και των παππούδων μας δεν είναι για να τ’ αφήνουμε να ερημώνουν ή στην άλλη περίπτωση, να τα έχουμε για να σπέρνουν μισακάρηδες τριφύλλι και τουφεκαλεύρηδες… φωτοβολταϊκά!
Αυτές τις μέρες, ο αργολικός κάμπος, απ’ άκρου σ’ άκρο αντηχεί από τον ήχο των αλυσοπρίονων, που κόβουν αράδα κορμούς παλαιών δέντρων για να μπολιαστούν στη συνέχεια. Νέες ποικιλίες πορτοκαλιών και μανταρινιών, άλλες δοκιμασμένες και άλλες πειραματικά, μπαίνουν πάνω στους παλιούς κορμούς, ετοιμάζοντας, συν τω χρόνω, τις νέες παραγωγές.
Ο φίλος και γείτονας, Κώστας Β., ο μπολιαστής, δεν προλαβαίνει να βγάζει καινούργια μπόλια για να μπολιάζει. Τις ώρες του μπολιάσματος, κάθε τόσο, τον σταματά κλήση στο κινητό, μιας και κάποιος ακόμα θέλει ν’ αλλάξει τα παλιά μέρλιν στο περιβόλι του…
Ταυτόχρονα, νέα αρδευτικά συστήματα τοποθετούνται σε χωράφια, πομώνες επισκευάζονται, περιφράξεις απλώνονται. Ο κόσμος ξαναβάζει ζαρζαβατικά και κοτόπουλα στην αυλή του, μαναρεύει αρνιά και χοιρινά για να φάει, καλλιεργεί μανιτάρια, επενδύει στις νέες καλλιέργειες (ροδιά, γκότζι μπέρι, ιπποφαές…), γενικά το «ψάχνει» και το «παλεύει». Τίποτα δεν μένει αναξιοποίητο. Χθες έδωσα το αγροτικό σε έναν γείτονα για να μεταφέρει λιόκλαρα από το χωράφι συγχωριανού και να ταΐσει τις αρνάδες που μαναρεύει. Πάει η εποχή που τα κλαριά τα καίγανε στο χωράφι. Τώρα τα ξαναπάνε να ταΐζουνε τα ζωντανά…
Ταυτόχρονα, νέα αρδευτικά συστήματα τοποθετούνται σε χωράφια, πομώνες επισκευάζονται, περιφράξεις απλώνονται. Ο κόσμος ξαναβάζει ζαρζαβατικά και κοτόπουλα στην αυλή του, μαναρεύει αρνιά και χοιρινά για να φάει, καλλιεργεί μανιτάρια, επενδύει στις νέες καλλιέργειες (ροδιά, γκότζι μπέρι, ιπποφαές…), γενικά το «ψάχνει» και το «παλεύει». Τίποτα δεν μένει αναξιοποίητο. Χθες έδωσα το αγροτικό σε έναν γείτονα για να μεταφέρει λιόκλαρα από το χωράφι συγχωριανού και να ταΐσει τις αρνάδες που μαναρεύει. Πάει η εποχή που τα κλαριά τα καίγανε στο χωράφι. Τώρα τα ξαναπάνε να ταΐζουνε τα ζωντανά…
Οι αρχαίοι δεν ήσαν τίποτα κορόιδα, που ανέπτυξαν τους πρώτους οργανωμένους οικισμούς τους στην Αργολίδα ούτε ήταν τυχαίο που ο Όμηρος τους αποκαλούσε όλους συλλήβδην «Αργείους». Ο τόπος είναι ευλογημένος και έπρεπε να μας στριμώξει η κρίση για να το αντιληφθούμε από το μαγαζάκι ή το γραφείο μας. Πάντως, έστω κι αργά, το αντιληφθήκαμε και ακουμπάμε ξανά σαν τον Ανταίο στο ζωηφόρο χώμα του, να πάρουμε δύναμη, να σηκωθούμε.
Γιώργος Ν. Μουσταΐρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου