Κάποιες σκέψεις και πρόσκληση για διάλογο
\Η επιστροφή στο χωριό
αποτελεί ουσιαστική υπαρξιακή ανάγκη για τον καθένα μας. Ουσιαστικά είναι πρόταση και λύση επιβίωσης. Αλλά προσοχή, θέλω να διευκρινίσω δυο πράγματα:
1. Δεν μιλώ για την εγκατάσταση, γενικά, στην επαρχία, καθότι υπάρχουν επαρχιακές πόλεις που έχουν καταντήσει χειρότερες από τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας. Δεν έχει διαφορά, άλλωστε, το να μένεις σε διαμέρισμα στην Κυψέλη ή στο Άργος...
Και στις δυο περιπτώσεις ακούς το καζανάκι από την τουαλέτα του γείτονα, μυρίζεις το καμένο ψητό της γειτόνισσας, ακούς τα βογγητά από την άλλη μεριά του τοίχου και το ξύλο που ρίχνει ο από πάνω στη γυναίκα του... Γενικά, αν θέλετε, το μείζον πρόβλημα ποιότητας ζωής είναι η κάθετη ιδιοκτησία και η διαβίωση (ο Θεός να την κάνει διαβίωση) σ' αυτή που έχει ως παρεπόμενα την έλλειψη αυλής και κήπου. Να βάλεις λίγο δυόσμο στη γωνιά, να φυτέψεις δυο τριανταφυλλιές, να βγείς να πιείς τον καφέ σου να το φχαριστηθείς…
2) Από την άλλη δεν είναι λύση να γίνουμε... αναχωρητές στην ερημιά, ζηλώνοντες την μοναχική διαβίωση σε σκήτες. Γιατί το είδαμε κι αυτό να διαφημίζεται ως η νέα… μόδα! Η επιστροφή στο χωριό πρέπει να εμπεριέχει, απαραίτητα, το στοιχείο της κοινωνικότητας, της συμμετοχής σε κάποιο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Να έχει βιώσιμη προοπτική και ισορροπία...
Θα μου πείτε, εσύ το βρίσκεις εύκολο γιατί έχεις σπίτι στη Δαλαμανάρα, ανάμεσα Άργος και Ναύπλιο. Είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα είναι αυτή, όμως και εγώ το δούλεψα το θέμα. Το ότι, για παράδειγμα, μετέτρεψα το παλιό πλυσταριό σε γραφείο και μετέφερα εδώ τις δραστηριότητές μου ήθελε "κότσια". Δεν είναι εύκολο να αφήνεις γραφείο δημοσιογραφικό στο κέντρο της πόλης, όπου κινείται η οικονομία και να έρχεσαι στην ερημιά της εξοχής. Όμως, από την άλλη δεν χάθηκα από τον κόσμο. Όποτε νοιώσω την ανάγκη βγαίνω στην πόλη, συναντάω φίλους και παράλληλα, αξιοποιώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες που μου δίνει το διαδίκτυο προχωρώ σε διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης.
Τελικά, όλα είναι μια απόφαση. Φτάνει να σου πάει σαν ιδέα…
Γιώργος Μουσταΐρας
moustair@otenet.gr
Σημ. Θα ήθελα να έχω τις απόψεις επισκεπτών του blog, για να αρχίσει κάποιος δημιουργικός διάλογος.
Να 'ξερες πόσο σε ζηλεύω...
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ΄ξερες πόσο νοσταλγώ...
μα δε με παίρνει να κατέβω..
γιατί έχω τα παιδιά μου εδώ...
(χα... διασκευή από τραγούδι του Γούναρη,, που λάτρευε η μαμά μου)
Σοβαρά τώρα... αυτός είναι και ο λόγος (πέντε τα έχουμε), που είμαστε ακόμη δέσμιοι της μεγαλούπολης. Ευελπιστούμε να τα καταφέρουμε να ξεφύγουμε κάποτε.
KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με ΥΓΕΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ και ΧΑΡΑ έστω και μέσα απο τα μικρά που άλλοτε μας φάνταζαν αδιάφορα!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Πρέπει να παραδεχτούμε με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν αποτελεί κατάκτηση ο αυτοπεριορισμός μας μέσα στο τρελοκομείο των μεγαλουπόλεων και ειδικότερα αυτό της Αθήνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε μεγαλύτερη από όσο νομίζουμε ανάγκη μία πιο φυσιολογική ζωή πολύ πιο ποιοτική.
Είναι καιρός να θυμηθούμε πως μυρίζει το χώμα στο πρωτοβρόχι.
Να γνωρίσουμε τα φύλλα και τα φυτά, να ξεχωρίσουμε ποια είναι η μυρτιά και ποια η βελανιδιά.
Να απολαμβάνουμε ένα αλμυρό καλοκαιράκι και έναν τσουχτερό χειμώνα.
Να μυρίζουμε το ξύλο που σιγοκαίει στο τζάκι απολαμβάνοντας την ζεστή του θαλπωρή.
Να μετράμε ένα-ένα τα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια που ανθίζουν κάθε άνοιξη.
Να ξεχάσουμε σκάλες και ασανσέρ και να γνωρίσουμε τη ζωή ένα μόλις βήμα από την αυλή με τα λουλούδια.
Να πίνουμε το καφεδάκι μας κάτω από κληματαριές και να ξεχάσουμε μπαλκόνια και πυλωτές.
Να ακούμε το θρόισμα των φύλλων και το κελάιδημα των πουλιών και όχι το μαρσάρισμα των αυτοκινήτων και των μηχανών.
Να ζούμε ανάμεσα σε πιο λίγους αλλά να τους μιλάμε και όχι πλάι σε πολλούς που απλώς τους προσπερνάμε.
Και αν είναι να γυρίζουμε σπίτι μας με λάσπες λερωμένοι, αυτό να προτιμάμε από το καυσαέριο των πόλεων και τη σκόνη των ανθρώπων.
Ευχαριστώ για την φιλοξενεία και για την δυνατότητα να εκφράσω το ανεκπλήρωτο όνειρο μου.
Ένας εγκλωβισμένος λόγω συνθηκών στην τερατόμορφη πρωτεύουσα μας.