Η αγάπη μου λέγεται ΧΩΡΙΟ

Γειά σας.

Δεν είμαι και τόσο τακτικός στην επικοινωνία μας ούτε και αποζητώ άσκοπες επισκεψιμότητες σ' αυτή τη σελίδα. Όποιος κάνει κέφι... Στο κάτω - κάτω κι εγώ, εδώ, το κέφι μου κάνω. Μπορεί η δουλειά μου να είναι η εφημερίδα, το blog ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ και η εκπομπή στο ραδιόφωνο, δουλειά, που το ομολογώ δεν είναι κουραστική, όμως το κέφι μου είναι το "ΧΩΡΙΟ". Ή μάλλον για να ακριβολογώ, το "ΧΩΡΙΟ" και η μπάλλα (επιτέλους, σήμερα, ξαναγύρισα στα γήπεδα!)...


Χωριό η αγάπη μου και η ζωή μου όλη. Μια καρυδιά στη μέση της αυλής και ένας φοίνικας παραδίπλα, γύρω - γύρω, στο χωράφι, πορτοκαλιές, στον κήπο, στα παρτέρια τριανταφυλλιές και βολβοί, που άλλοι άνοιξαν και τελείωσαν ή τελειώνουν (κρόκοι, μανουσάκια, ζουμπούλια, φρέζες) και άλλοι που τους περιμένω με λαχτάρα (τουλίπες, νάρκισσοι). Και παντού τριγύρω αυτοφυή, πλέον, σκυλάκια. Και γεράνια, πολλά γεράνια. Στα παρτέρια πιο δίπλα, ραδίκια, αντίδια, μαρούλια και ρόκα, μαζί με βότανα διάφορα (μέντα, δυόσμο, ματζουράνα, δεντρολίβανο, θυμάρι, λεβάντα...).

Και παραδίπλα ένα υπόστεγο, ένα κιόσκι και ένα κατρούτσο κόκκινο κρασί Νεμέας ή ένα καραφάκι με τσίπουρο από ρόδι Ερμιόνης. Μαζί και ο ανάλογος μεζές. Μόνος ή μετά πολλών. Και ο στίχος του τραγουδιού στα χείλη:

Καλή καρδιά,

καλό κρασί

και όμορφη παρέα...

Άντε, εις Υγείαν!

Γιώργος Ν. Μουσταΐρας

Δαλαμανάρα

(ανάμεσα σε Άργος και Ναύπλιο)