Εχουμε Τραχανά Απλωμένο

Οδηγίες κατασκευής και ωρίμανσης

Σήμερα φιάξαμε με τη μαμά μου τραχανά.
Μπορώ, δηλαδή, νάμαι για κάτι υπερήφανη κι εγώ σαν Ρουμελιώτισσα μαγείρισσα. Γιατί, ναι μεν δεν τάχω καταφέρει ακόμη να ανοίξω φύλο χωρίς τρύπες -με τον λεπτό πλάστη εννοείται- φιάχνω, όμως, τραχανά!

Το βασικό εργαλείο είναι το ρομόνι, πάνω στο οποίο τρίβεις το ζυμάρι για να γίνουν οι σβώλοι του τραχανά. Το δικό μας το φυλάει η μάνα μου σαν τα μάτια της. Το κληρονόμησε από τη γιαγιά μου, την Κωστάντω, που αν ζούσε τώρα θάταν 115 χρονών, φαντάσου δηλαδή πόσους οκάδες τραχανά έχει τρίψει αυτό το ιστορικό εργαλείο! Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό(Σ.Σ. το κείμενο γράφτηκε αρχές Σεπτεμβρίου), φιάχνουμε πρώτα εμείς τον τραχανά μας και μετά το ρομόνι περιοδεύει –μαζί με τη μαμά μου, φυσικά… δεν το αποχωρίζεται ποτέ, όπως κατάλαβες, γιατί είναι αυτό που τη συνδέει με τη μάνα της- σε θειάδες και ξαδέρφες για να φιάξουν κι αυτές τον τραχανά του χειμώνα. Δεν ξέρω αν είναι πρόφαση για να βρεθούν και να κάνουν κάτι όλες μαζί, άλλωστε, έτσι του πρέπει. Κάποτε, στα χωριά τον τραχανά τον τρίβανε όλες μαζί οι γειτόνισσες στις αυλές με τραγούδια και κουβεντολόι και τα πιτσιρίκια βάζανε κι αυτά από δίπλα ένα χεράκι. Τώρα πάνε αυτά.

τραχανάς στο ρομόνι

Βρες, λοιπόν, ένα ρομόνι και ξεκίνα. Στρώσε, ένα μεγάλο άσπρο σεντόνι στο κρεβάτι που θα απλώσεις τον τραχανά, κι άλλο ένα μικρότερο στο τραπέζι που θα τον φιάξεις. Σε μια λεκάνη, κοσκίνισε το αλεύρι και άρχισε να το τρίβεις με το γάλα μέχρι να γίνουν σβώλοι θρουλιστοί. Εμείς βάλαμε συνολικά πέντε κιλά κίτρινο σκληρό σταρένιο αλεύρι και δύο λίτρα φρέσκο κατσικίσιο γάλα Βέρο Κρητικό, ελαφρύ, με 1,5% λιπαρά. (Μπορείς να το κάνεις με ότι γάλα θέλεις, κατά προτίμηση φρέσκο, καλό θα γίνει). Αφού το δουλέψαμε καλά καλά για ώρα (δεν πρέπει να γίνει ζυμάρι, χρειάζεται να είναι πιο στεγνό) το πέρναμε με τις χούφτες και το τρίβαμε πάνω στο ρομόνι. Από κάτω έτρεχε σε λεπτά τρίματα ο φρέσκος τραχανάς. Κάθε φορά που γινόταν ένα λοφάκι, το έπαιρνα μέσα στο σεντόνι, το άδειαζα στο κρεβάτι και το άπλωνα. Στο τέλος έμειναν μερικά σβωλαράκια –μπιρμπιλόνια τάλεγε η γιαγιά μου- ζύμης, που τα μαγείρεψα επί τόπου με μια απλή σαλτσούλα ντομάτα.

Μου μπήκε μια ιδέα, όμως. Γίνεται τραχανάς με καλαμποκάλευρο; Εχει δοκιμάσει να φιάξει κάποιος; Η μάνα μου δεν είχε ιδέα και όπως συνήθως –επειδή είναι πολύ αντιδραστική- στήσαμε και ένα καυγαδάκι. Αντί να το σκεφτεί και να πει π.χ. «λες βρες παιδί μου να γίνεται;» -έτσι έγινε και με τη μαρμελάδα με σταφυλόζουμο: στην αρχή δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα και σήμερα μου έδωσε να δοκιμάσω τη δική της εκδοχή ανάμεικτη δαμάσκηνο και ροδάκινο, είναι να μη νευριάζω λοιπόν; Αρχισε: «Τι είναι τώρα αυτό που λες, τραχανάς με μπομπότα δεν γίνεται, αποκλείεται σου λέω» «Και γιατί παρακαλώ να μη γίνεται; Να το δοκιμάσουμε» της έλεγα εγώ και πράγματι, λέω το άλλο Σάββατο να δοκιμάσω μια μικρή ποσότητα να δω τι θα βγει…

Τέλος πάντων, ο απλωμένος τραχανάς θα μείνει μια βδομαδα περίπου στο κρεβάτι για να στεγνώσει, να ξέρεις δεν πρέπει να τον δει ο ήλιος. Μετά, θα τον περάσουμε από τη σίτα για να πέσει το αλεύρι –το οποίο με λίγο ακόμη γαλατάκι θα δώσει κι άλλο τραχανά- και θα τον απλώσουμε ξανά. Χρειάζονται άλλες δέκα μέρες περίπου για να στεγνώσει πολύ καλά και να μην κινδυνεύει να μουχλιάσει. Μετά θα μπει σε πάνινες σακούλες και θα «ξεχειμωνιάσει» σε ένα δροσερό δωμάτιο. Εγώ προτιμώ να παίρνω από τον τραχανά της μαμάς μου μικρές ποσότητες σε σακουλάκια και να τον φυλάω στο ψυγείο. Ετσι δεν παθαίνει ποτέ τίποτα.

foodamentaltherapy.wordpress.com